مشكلات كفل و نژاد بسیار سالم و طولانی عمری است. البته تمام نژادهای طولانی عمر بالاخره مشکلاتی را خواهند داشت. در سنین بالا دیسپلازی پا، آب مروارید، مشکلات فک و زانو، خوشکی پوست و کری من جمله اند. مچ پا و برخي بيماريهاي چشم قابل ذكر مي باشد.

این سگ کوچک به میزان کمی فعالیت بدنی نیاز دارد. پیاده روی روزانه پیشنهاد می شود. توجه کنید که آنها در حین پیاده روی راهنمای شما نیستند و این شما هستید که به عنوان آلفا (رئیس) راه را نشان می دهید.

هاوانیز سگ همراه است، آرام و مسئولیت پذیر. آنها خیلی سریع به خانواده انسانی خود خو می گیرند و با کودکان رفتاری عالی دارند. بسیار احساسی و بازیگوش با سطح بالایی از هوش. سگی سرزنده و اجتماعی که با همه کنر می آید. انسانها، سایر سگها، گربه ها و حیوانات دیگر. بسیار آموزش پذیر و فرمانبردار است. این سگهای کوچک خیلی علاقه دارند تا از اتفاقات اطرافشان سردر بیاورند. به تن صدا بسیار حساسند و اگر حس کنند که از صاحب قدرتمند ترند، فرمنانبرداری نخواهند داشت. همچنین نباید با آنها رفتاری خشن داشت. در حین آموزش باید خونسرد، آرام و قاطع عمل کنید. هاوانیزها به خوبی می توانند سگ سیرک باشند چراکه از انجام حرکات فیزیکی در برابر مردم لذت می برند. آنهعا ذاتاً سگهای پر پارسی نیستند اما اگر در تلوگی به این کار عادت کنند آنرا تمام عمر انجام خواهند داد. پس بهتر است که در سن پائین بخوبی آموزش ببینند. دیدبان های خوبی هستند و مطمئن باشید زمان ورود غریبه را به شما اطلاع می دهند. اما به محض اینکه شما به میهمان خوشامد بگویید او نیز از آنها استقبال خواهد نمود. برخی از سگها که در تولکی اجتماعی نشده اند، ممکن است در برخورد با غریبه ها خجالتی باشند که البته این خصوصیات جزء این نژاد نیست.

برای نگهداری آستان تر معمولاً موها را کوتاه می کنند. اگر علاقه دارید تا موهای سگتان بلند باشد باید منظم آنرا برس بکشید (حداقل 2 بار در هفته). لوسیون هایی وجود دارند که با استفاده از آنها موها نرم شده و حالت شکننده نمی گیرند. موهای بین انگشتان باید کوتاه شوند. ریز موخیلی کم و یا اصلاً ندارد. موهای مرده را با برس کشیدن خارج کنید. چشمها و گوشها مرتباً بررسی شوند. گوشها اگر تمیز نشوند دچار عفونت می شوند. ناخنها کوتاه و دندانها هفته ای 1 مرتبه مسواک شوند. این نژاد برای افرادی که نسبت به موی سگ آلرژی دارند مناسب است. و جزء سگهای بدون ریزش مو می باشد. نوع موکوته هاوانیز برای افرادی که آلرژ دارند مناسب نمی باشند، اگرچه این مطلب 100% ثابت شده نیست.

هاوانیز براب زندگی آپارتمانی مناسب است. در داخل خانه پر جنب و جوش است و نیاز به حیاط ندارد. هاوانیزها بدنیا آمده اند تا در خانه شما زندگی کنند، نه در حیاط و باغ تنها رها شوند. به فعالیت بدنی کمی نیاز دارد.

در زمان وقوع جنگ فرانسه کوبا و روسیه این نژاد تقریباً به انقراض نزدیک شد و دهه 1900 میلادی برای هاوانیز بسیار بهرانی بود. این نژاد در حال حاضر نیز در کوبا کمیاب است اگرچه بدلیل محبوبیت در آمریکا، امروزه جمعیتش رو به افزایش است. این نژاد عضو خانواده سگهای بیچون (Bichon) می باشد. در زمان فرانسه بیچون به معنای "سگهای گوسفندی" و یا "لپ داگ فرفری" می باش. لغت Barbichon به معنای "نژاد کوچک" و Frise به معنای "فرفری" است. زادگاه این نژاد کوبا و جد او هاوانیز ابریشمی می باشد. هاوانیز در دهه 18 و 19 میلادی میهمان خانه اشراف زادگان کوبا بود و در دهه 17 میلادی از اروپا به کوبا منتقل شد. بعدها در اثر زاد و ولد نژادی کوچک تر از جد ابتدایی بوجود آمد که سفید رنگ و با جنس موهایی نرم تر بود. می توان گفت علت این تغییر علاقه وافر کوبایی ها به نژاد پودل در دهه 19 میلادی و اصلاح نژاد و میکس آن با جد هاوانیز (هاوانیز ابریشمی) بوده است. پرورش هاوانیز امروزی از دهه 70 شروع و تا پایان قرن 20 ادامه یافت. و سگ معروف خانواده های کوبا بود. پروش این نژاد در آمریکا از سال 1970 آغاز گردید. ورود هاوانیز به آمریکا از زمان مهاجرت کوبایی ها در سال 1960 خصوصاً به منطقه فلوریدا آغاز گردید. پرورش دهنده خانومی به نام "گودالد" این نژاد را از خطر انقراض نجات داد. او از طریق آگهی دادن در روزنامه فلوریدا توانست چند تن از مهاجران کوبایی را که صاحب هاوانیز بودند پیدا کرده، 6 قلاده از آنها را خریداری و اقدام به نسل کشی نماید. برای اولین بار در سال 1974 نسل اول را معرفی نمود. این نژاد در سال 1991 در انگلستان و در سال 1980 در کانادا به ثبت رسید.