اصولاً سگهای سلامتی هستند اما گاهی اوقات دچار کمبود روی (Zinc) می شوند که این مسئله مرگبار می باشد. برخی ناشنوا بدنیا می آیند (خصوصاً در رنگهای سفید). برخی مشکل جابجایی کشکک پا و برخی نرها مشکل تستسترون دارند که باعث می شود نسبت به قلمروشان خیلی حساسیت نشان دهند. نسبت به شپش و کک ها حساسیت دارند.
این نژاد به فعالیت روزانه تقریباً زیادی نیاز دارد. باید در اماکن عمومی از قلاده استفاده شود تا از جنگیدن او با سایر سگها جلوگیری شود. اگر فعالیت بدنی کافی نداشته باشد خیلی سریع چاق و تنبل می شود.
گرچه اجداد او را به منظور جنگیدن پرورش می دادند اما بول تِریِر امروزی به مراتب آرام تر می باشد. نگهبان خوبی است و در دفاع از صاحبش بسیار جدی عمل می کند. شجاع ، باوفا ، فعال ، با ادب ، نترس و با نمک است. به صاحبش خیلی انس می گیرد. به جست و خیز علاقه زیادی دارد و نمی توان او را چندین ساعت تنها گذاشت. اگر به خوبی تربیت و اجتماعی شود حیوان خانگی خوبی خواهد بود اما اصولاً برای نگهداری در خانواده پیشنهاد نمی شود. نسبت به سایر سگها حالت تهاجمی دارد. یک نر و یک ماده یا دو ماده می توانند به خوبی در کنار یکدیگر زندگی کنند. با سایر حیوانات خانگی رابطه خوبی ندارد. دیدبان خوبی است. آموزش دادن به این نژاد مشکل می باشد
موهای کوتاه و صاف بول تِریِر برای آراستن آسان می باشد. برس کشیدن هرزگاهی و تمیز نمودن سطح بدن با یک دستمال زبر مناسب می باشد. ریزش مو در این نژاد متوسط است و دوبار در سال ریزش موی فصلی دارد.
برای نگهداری در آپارتمان مناسب می باشد به شرط آنکه در طول روز فعالیت بدنی کافی داشته باشد. خیلی پر جنب و جوش است و یک حیاط کوچک مکان مناسبی را برایش فراهم می کند. هوای گرم را ترجیح می دهد.
در سال 1830 هنگامی که جنگ بولداگ علیه گاوهای وحشی در اوج شهرت خود بود پرورش دهندگان به فکر افتادند تا نژادی وحشی تر را به وجود آورند و این عمل را با آمیزش بولداگ و تریر انگلیسی قدیمی (Old English Terrier) و افزودن مقداری خون پوینتر اسپانیایی به انجام رساندند البته بول تِریِر جنگنده خیلی موفقی نبود. بعدها نوع مینیاتوری آنرا جهت نگهداری آسان تر در میان مردم پرورش دادند.
طراحی توسط
گروه طراحی سایت لاگ